Ήθελα μέρες να σου γράψω για το μακρινό ταξίδι του αγαπημένου σου  Σέργη:

Την ώρα που σουρούπωνε, με το που περνούσε το ΗΑ 222 μπροστά απ’ το σπίτι μας, ο Σέργης κόρναρε, για να σου πει το «καλησπέρα», και συ από μέσα όλος χαρά του φώναζες: “ Hey, Sergei !” Ήταν ο φίλος σου, ο κολλητός σου, σε σύγχρονη ορολογία. Τίποτα όμως σύγχρονο δεν χαρακτήριζε εσάς τους δύο. Άντρες παλαιάς κοπής: Με μπέσα, γενναιοδωρία, ειλικρίνεια, αγάπη και στήριγμα ο ένας για τον άλλον. Έφυγε ο Σέργης σου… 

Hey, Sergei, λοιπόν, καθώς θα ανταμώνετε. Ποτέ ξανά δε θα χωρίσετε. Εκεί στο πιο ψηλό μπαλκόνι του ουρανού θα κάθεστε αντάμα σ’ ένα καλοκαίρι αιώνιο.

Έφυγε ο Σέργης σου και νιώθω πως μαζί του έφυγε και το τελευταίο κομμάτι απ’ τα χρόνια της αθωότητας.

Μα είναι και κάτι βράδια καλοκαιρινά νοτισμένα νυχτολούλουδο, που ακούω τον αέρα απ’ τη βεράντα να ψιθυρίζει τις κουβέντες σας …