Για όσα η καθημερινότητα φανερώνει και πληγώνουν. Όταν δυσκολεύομαι να κατανοήσω τους γύρω μου. Όταν η καρδιά σφίγγεται και σπρώχνει δάκρυα στα μάτια. Όταν γαληνεύω στη θέα ενός πουλιού που με χαζεύει απ’ το παράθυρο και πιάνουμε την κουβέντα… Έρχομαι σε τούτην εδώ τη γωνίτσα για να μιλάμε.
Καθισμένη στην άκρη του βυθού αγναντεύω το απέραντο γαλάζιο, χαζεύω τα χρώματα και τα σχήματα των ψαριών και τα κοιτάζω στα μάτια. Η άμμος ξεγλιστρά ανάμεσα στα δάκτυλα και με ανακουφίζει, την κοιτάζω που φεύγει και επιστρέφει στη μήτρα που την γέννησε – τίποτα δεν χάνεται – όλα συνεχώς επιστρέφουν… Αλλιώτικη η σιωπή, εκκωφαντική ! Εγώ ένας ταπεινός και αθέατος παρατηρητής στον αέναο και σιωπηλό γαλάζιο μου κόσμο.
Τί χρώμα έχει το σκοτάδι; Δεν έχει ! Έχει όμως μυρωδιά ! Αυτήν του φόβου και της απελπισίας. Σώματα στροβιλίζονται στη δίνη του τρόμου λίγο πριν χαθούν στο αιώνιο τίποτα. Σάρκες καίγονται παρατημένες...
Ετοιμαζόμουνα να κατέβω από το αυτοκίνητο στον χώρο στάθμευσης του Νοσοκομείου. Ήθελα να αφήσω λίγα λουλούδια μπροστά από την εικόνα του αγαπημένου μου Αγίου Λουκά στο μικρό του εκκλησάκι. Λουλούδια ποτισμένα...
Δευτέρα πρωί, και τα κατάφερα. Είμαι δω από τις 7:15. Ήρθα νωρίς για να φύγω νωρίς. Στο Τρόοδος χιόνισε και εδώ κάνει το κρύο της αρκούδας. Φυσά παγωμένος αέρας και ο ήλιος κρύφτηκε. Τώρα αν κρύφτηκε πίσω...
Το κορίτσι εξήντα και το αγόρι κοντά εβδομήντα. Μπάζα κι’ απελπισία… Η πόλη βουίζει και μέσα η μοναξιά όλο κρύβεται. Σωπαίνει κι’ αφουγκράζεται χωρίς να βγάζει άχνα. Αθόρυβοι και αθέατοι μέσα...
Ήθελα μέρες να σου γράψω για το μακρινό ταξίδι του αγαπημένου σου Σέργη: Την ώρα που σουρούπωνε, με το που περνούσε το ΗΑ 222 μπροστά απ’ το σπίτι μας, ο Σέργης κόρναρε, για να σου πει το «καλησπέρα»,...
Ψάχνω για μητρότητα, πατρότητα, γονέας. Γυρίζει η ηλεκτρονική κλεψύδρα της αναζήτησης… Τίποτα. Τελικά η ηλεκτρονική εφαρμογή δεν μπόρεσε να βρει το αντίθετο… ...
Ο πατέρας είχε πιάσει το δρόμο για την αναχώρηση. Ήταν φανερά αδυνατισμένος. Μέσα σε λίγες μέρες οι χαριτωμένες ρυτιδούλες βάθυναν και έγιναν χαρακιές από μαχαίρι κοφτερό. Η κοιλίτσα πρήστηκε και έγινε...
Έβρεχε δυνατά το βράδυ που γεννήθηκε η Θεανώ. Τέλη Φεβράρη του 1900, σ’ ένα χωριό της Κύπρου. Το πρώτο παιδί της Ελέγκως του Μιχαήλη, και το τελευταίο. Μαζί με το πρώτο κλάμα της Θεανούς βγήκε και η τελευταία...
Τριάντα χρόνια μέσα στη κουζίνα πάνω από κατσαρόλες και το νεροχύτη με άπλυτα δεν είναι λίγα… Εσύ όμως εκεί ήσουν ταγμένη. Από το προηγούμενο βράδυ, σκεφτόσουνα τι θα φτιάξεις την επομένη για τα...
Κοίταξε έξω από τα σκονισμένα παράθυρα. Η μέρα ήταν πολύ γκρίζα. Όλα έμοιαζαν στάσιμα και βουβά. Τίποτα δεν έλεγε να πάρει μπροστά μήνες τώρα. Ακόμα και η βροχή εκεί έξω, μόνο παραμόνευε και δεν έλεγε...