Ετοιμαζόμουνα να κατέβω από το αυτοκίνητο στον χώρο στάθμευσης του Νοσοκομείου. Ήθελα να αφήσω λίγα λουλούδια μπροστά από την εικόνα του αγαπημένου μου Αγίου Λουκά στο μικρό του εκκλησάκι.

Λουλούδια ποτισμένα με προσευχές. Την επομένη θα πηγαίναμε πάλι, αυτή τη φορά με τον άντρα μου, για τον εξαμηνιαίο έλεγχο στον καρδιολόγο, και είχα αγωνία. Καθώς κλείδωνα το αμάξι σκεφτόμουνα τις δυσκολίες, τον πόνο και την αγωνία που είχαμε περάσει τα τελευταία δύο χρόνια. Κατευθυνόμενη προς τον αγαπημένο Άγιο τα μάτια μου έπεσαν στο διπλανό αυτοκίνητο και αμέσως τα χαμήλωσα από ντροπή…

Στο πίσω κάθισμα ένα κοριτσάκι 6-7 χρονών κι’ όμως ακόμα σ’ ένα παιδικό κάθισμα στρυμωγμένη. Το κεφαλάκι της ακουμπισμένο πίσω με τις κόρες των ματιών της προς τα πάνω καρφωμένες επίμονα στο απόλυτο τίποτα…

Εγκεφαλική παράλυση σκέφτηκα… Αυτό το γλυκό κοριτσάκι δεν θα μιλήσει ποτέ, δε θα περπατήσει και τα μάτια του θα είναι καρφωμένα για μια αιωνιότητα στο κενό….

Σκούπισα το δάκρυ που κύλησε βιαστικό και κοίταξα τον ουρανό ζητώντας συγνώμη για την αχαριστία μου. Το παράπονο που τόλμησα να αρθρώσω μες το κεφάλι μου, λες και είμαι μόνη στον κόσμο και τυφλή, αφού δεν βλέπω τον πόνο του διπλανού μου… Κι’ ύστερα ένα τεράστιο χαμόγελο ευγνωμοσύνης προς τον φιλεύσπλαχνο Θεό. Πόσο γενναιόδωρος είσαι Θεέ μου, κάθε φορά που το μυαλό ξεστρατίζει εσύ να είσαι εκεί και να μου δείχνεις με αγάπη !